wtorek, 29 grudnia 2015

poświątecznie :-)

Było przedświąteczne będzie i poświątecznie ;-)
Święta nam się w tym roku przedłużyły, bo tak naprawdę będą trwały aż d 6 stycznia. Kuba ma wolne, więc stwierdziliśmy oboje zgodnie, że nie ma sensu codziennie zrywać się rano i posyłać dzieci do przedszkola, tym bardziej, że przedszkole niby czynne normalnie, ale grupy mieszane, bo wiadomo, że dzieci będzie zdecydowanie mniej.
Tym sposobem lenimy się w domu całą ferajną ;-) A, że wczoraj została u nas na noc Agatka, to jest całkiem wesoło - taki przedsmak tego, co czeka nas latem :-)
Na chwilę obecną zabawa trwa na całego. Kuba jest Wodzem Indian i z całą resztą małych Indian biegają po domu w poszukiwaniu materiału na swój szałas, wydając przy tym tysiące przedziwnych okrzyków, ogłupieć można - bez dwóch zdań :D
Ja z kolei zaszyłam się dziś w sypialni, bo coś boli mnie kręgosłup i postanowiłam napisać.

No ale miało być przecież o świętach...
...a zatem było tak, jak być powinno. Rodzinnie, gwarno, radośnie i smacznie. Bez żadnych kłótni i niepotrzebnych przytyków. Nawet Gwiazdor nas odwiedził - ku uciesze Julinki i Mateuszka, bo najmłodsze pokolenie nie przyjęło Gościa zbyt entuzjastycznie. Za to prezenty już tak, jakżeby inaczej ;-)
W tym roku postawiliśmy na zestawy lego. Julinka i Mateuszek dostali wymienione w liście do Świętego lego friends, Lilka i Mańka  - zestawy duplo. Jeszcze w wigilię przez długie godziny czuliśmy się jak bezdzietne małżeństwo :-)
Oprócz tego cała czwórka dostała większy prezent - drewniany teatr z zestawem pacynek, Teraz co wieczór zamiast bajki na dobranoc odgrywamy scenki rodzajowe, a śmiechu jest przy tym ogrom :-)

Na Sylwestra planów nie mamy absolutnie żadnych. Zaszyjemy się w swoim gronie i wszyscy razem albo powitamy Nowy Rok, albo go prześpimy,co jest bardziej prawdopodobne.A potem ciężki powrót do codzienności i pierwsze dni Marianki w Klubie Malucha.

A jak Wasze sylwestrowe plany? Imprezy i bale czy jednak domowe zacisze? :-)

wtorek, 22 grudnia 2015

przedświąteczne...

Domek lśni. No dobra, jest czysty. Na tyle, na ile może być czysty przy gromadce dzieci. W każdym bądź razie na podłodze nie widać kurzu, a z szafek po otwarciu nie wypadają przyprawy, to już coś :-)
W pralce pierze się ostatnia tura prania. Na stole zamiast obrusu piętrzą się rzeczy wyprasowane - to z jednej strony i te, które wyprasować by należało - to z drugiej. Na wieszakach wiszą przygotowane wigilijne stroje, chociaż to już z głowy, nie trzeba będzie biegać nerwowo w czwartek i zastanawiać się, co na siebie założyć...
W piekarniku zaczyna rosnąć ciasto marchewkowe z orzechami, Kuchnia powoli wypełnia się jego aromatem...
Pierniki upieczone i polukrowane, to, poza wkładaniem i wyjmowaniem blachy z piekarnika i wyrobieniem ciasta robota dzieci :-)
Pierogi ulepione - tutaj podziękowania ślemy do kochanej Babci.
Na piecu bigos i farsz do ryby po grecku...
Jutro kapusta z grzybami, barszczyk i sernik...
Pakowane prezentów, które na szczęście wszystkie dotarły na czas.
W wigilie rodzinne ubieranie choinki <3

Święta będą spokojne. Rodzinne, I mimo, że przy wigilijnym stole zabraknie jednej, bardzo ważnej osoby to już za rok znów będzie nas więcej.

Dziękuję Tato!

Radosnych Świąt Narodzenia Pańskiego!

poniedziałek, 7 grudnia 2015

:-)

Uwierzycie, że we wrześniu Lilka poszła do przedszkola?
Że Julka i Mat chodzą do niego już drugi rok?
Że Marianka niedługo będzie miała już dwa latka?

Czasami sama w to nie wierzę, przecież dopiero co byłam z Brzdącami w ciąży...

Przedszkole jest super. Cała trójka dzielnie i co najważniejsze z radością tam maszeruje. Co prawda nasze poranki nie należą do najłatwiejszych, ale cały czas wmawiam sobie, że kiedyś będzie lepiej...
Na razie rano nie możemy przedszkolaków wyciągnąć z łóżek. Jak już po wielkich trudach w końcu się to uda to jest wielkie marudzenie, bo a to bluzka nie taka, a to spódniczka za długa, a to pasta do zębów stoi nie tam, gdzie powinna, a to tosty są za bardzo przypieczone, a to mleko do płatków za ciepłe...
Oddycham z ulga, gdy Kuba odwozi ich do przedszkola, a my z Marianką możemy w spokoju zjeść śniadanie i ogarnąć pozostawiony rozgardiasz. Z Marianki niesamowity pieszczoch, gdzie ja, tam i ona. A może lepiej gdzie moje cycki tam ona :-)

Przez pół dnia mamy czas dla siebie, kolorujemy, czytamy książeczki, tulimy się, wygłupiamy, spacerujemy. czasem sprzątamy, pierzemy, gotujemy i prasujemy. Przed 14 wyruszamy w drogę, żeby odebrać przedszkolaki. Najpierw Brzdące, potem Lila, inna kolejność nie zdaje egzaminu, bo niesforna Lilka przy odbieraniu rodzeństwa zupełnie nie współpracuje...

W samochodzie opowieściom i wzajemnemu przekrzykiwaniu się nie ma końca. Lubię ten gwar, te piski, tysiące opowieści. O koleżankach, kolegach, zabawach, zupie śliwkowej i kotlecie, który wyglądał jak musztarda (?!).

Popołudniami królują klocki, lalki i samochody. Dla każdego coś miłego. Dopóki na dworze było jasno większość czasu spędzaliśmy na spacerach, albo rowerowych wycieczkach. Julinka i Mateusz opanowali w wakacje jazdę na rowerach bez bocznych kółek, Lilka przekonała się do swojego rowerka, a Mania towarzyszyła nam albo w foteliku albo na swojej biegówce, w zależności od trasy, jaką mieliśmy pokonać.

Co więcej?
Jest tak normalnie.
Spokojnie.
Radośnie.

Nie chorujemy, przynajmniej na razie. Cukrzyca Lilki jest pod kontrolą, mimo wcześniactwa rozwija się wspaniale, co prawda jeździmy jeszcze co jakiś czas na kontrole, ale wszystkie, ku naszej uciesze, wypadają pomyślnie.

Cieszymy się sobą.
Życiem..
:-)


środa, 25 listopada 2015

O blogowaniu.

Blogosfera bardzo się zmieniła.
To jeden z wielu powodów przez które wycofałam się z blogowania i ostatecznie przestałam pisać.
Teraz nie pisze się już bloga, teraz jest się blogerem. Koniecznie piszącym na własnej domenie, posiadającym stronę na Facebook, konto na Instagramie, jeżdżącym na niezliczone blogowe spotkania i nie wiadomo co jeszcze. Chociaż podejrzewam, że Facebook i Instagram powoli stają się passé.

Na blogu koniecznie trzeba też zarabiać, testować produkty, im droższe tym oczywiście lepiej, poruszać kontrowersyjne tematy, dawać czytelnikom tysiąc różnych, dobrych rad, pouczać, wdawać się w kłótnie i afery.
Pisać nie to, co się chce, nie to, co dyktuje serce, tylko to, co zażyczy sobie sponsor artykułu, ewentualnie to, co może spodobać się czytelnikom i przysporzyć nowych lików. Każdy jeden napisany post trzeba zalinkować, ubolewając nad tym, że dociera do nielicznej grupy odbiorców...

Taka blogosfera nie jest dla mnie. Chcę znów pisać, ale chcę pisać spontanicznie. O tym co u nas, o codzienności, o naszych radościach i troskach. Czasami nawet tasiemce zupełnie o niczym. I takie blogi też chcę czytać. A przede wszystkim chciałabym czytać notki na blogach, a nie posty na FB. Chciałabym znów poczuć dawny klimat, znów razem z Wami śmiać się i płakać. Nie być rozliczaną z komentarzy, udostępnień i Bóg wie czego jeszcze...

wtorek, 17 listopada 2015

Małe tęsknoty...

Jestem...
Żyję...
Przepraszam...

Tęsknię za pisaniem, więc może to znak by wrócić tu na dobre?
Tyle się zmienia, tyle nieutrwalonych chwil ucieka...

Potrzebowałam tego oddechu.
Nawet jeśli okazał się trochę za długi...

Ale teraz?
Kto wie...:-)

wtorek, 24 lutego 2015

Bałagan...

W gościach w sobotę byliśmy.
U naszych dzieciatych znajomych.
I gdyby nie ciągłe strofowanie dzieciarni powiedziałabym nawet, że było całkiem miło...
Niestety, co chwilę słychać było tylko: nie wolno, nie idź tam, nie dotykaj, odejdź...

Długo zatem nie zabawiliśmy.
Nie pozwalam dzieciom na wszystko. Cała czwórka doskonale wie, jak należy się zachowywać w domu i w odwiedzinach. Mamy zasady których przestrzegamy, ale z drugiej strony dom jest od mieszkania, więc chyba nie powinno traktować się go jak muzeum a mebli jak cennych eksponatów.
Bo czy telewizor zepsuje się po dotyku małych, ciekawskich paluszków?
Albo może dywan pobrudzi się gdy się po nim przebiegnie?
Czy też kanapa zniszczy gdy położy się na niej zabawki?

Eh...

U nas salon jest naszym wspólnym centrum dowodzenia. To tam głównie się bawimy, tam czytamy książki i tam zazwyczaj spędzamy czas. Mamy swoją niepisana umowę, że każde dziecko może przynieść jedna zabawkę i nią się bawić. Zazwyczaj jedna to cały zestaw, bo przecież wózek nie może być pusty, lala nie może zostać bez niezbędnych akcesoriów, samochody muszą mieć garaż albo tor do jazdy, a budować można tylko jeśli klocków jest całe pudełko :-)
Tym sposobem salon w dzień i tak zawsze pełen zabawek, ale przynajmniej na noc wszystkie są oddelegowane. W końcu od tego są dzieciowe pokoje :-)

A jak wygląda to u Was? Dzieci urzęduja w swoich pokojach czy raczej po całym domu / mieszkaniu?

piątek, 20 lutego 2015

Słońce...

Od rana wreszcie słońce. Cała moja banda dziś w domu, od 7 solidarnie stoją przy drzwiach na taras i domagają się wyjścia na dwór.
Na szczęście ani Jula ani Mat sami jeszcze drzwi nie otworzą, bo coś czuję, że wtedy gotowi byliby wyjść na ogród w piżamkach mimo panującego mrozu.
A tak to jest szansa ze jakoś ich przetrzymam, wypije w spokoju kawę i doczekam się, aż słońce zacznie trochę grzać a nie tylko świecić :)

W ogóle nie mogę doczekać się już wiosny,  godzin spędzonych na spacerach, szaleństwach w ogrodzie, na wspólnych wycieczkach. Chociaż i zimy mi brakuje. Ale takiej prawdziwej, ze słońcem, mrozem i śniegiem skrzypiącym pod butami.
Chciałbym by zima była zimą, a lato latem.

Chciałabym też znów spełniać marzenia i znów cieszyć się chwilą...

czwartek, 12 lutego 2015

...

Zmiany zmianami.
Plany planami.
A życie życiem...

Nie wiem, czy potrafię jeszcze pisać. Z drugiej strony źle mi, że tak zaniedbałam bloga. W kocu tyle tu wspomnień. Tych lepszych i gorszych...

W połowie listopada zmarł mój Tatko.Nasze życie po raz kolejny zostało wywrócone do góry nogami. Każdemu bardzo trudno pogodzić się z Jego odejściem, mamie szczególnie, w końcu przeżyli ze sobą trzy czwarte swojego życia...
Dla nas to też wielka zmiana. Mimo, że oboje z bratem jesteśmy dorośli, mamy swoje rodziny to Tata był dla nas zawsze ważny, był Przyjacielem, był zawsze obok, gdy było dobrze, ale i gdy było źle. Wspierał, tulił, wycierał łzy, przynosił najpyszniejsze słodycze...

Ciężko było zaakceptować ta śmierć, ciężko się z nią pogodzić, ale staramy się żyć dalej, dalej kierujemy się wartościami, które Tatko nam wpoił. Jesteśmy dla siebie wsparciem w tych trudnych chwilach, gdy jeden słabnie, reszta wspiera i tak w kółko...

Chyba pora, bym wreszcie wróciła tu na dobre.